Μετά και την διαδικτυακή μας "μετεγκατάσταση" συνεχίζουμε. Στο τελευταίο μας άρθρο λοιπόν θέσαμε το ερώτημα εάν υπάρχει διέξοδος στο ελληνικό ζήτημα χρέους, αφού όπως φαίνεται οι εναλλακτικές λύσεις που προβάλλονται δεν κρίνονται ικανοποιητικές και το κυριότερο δεν υπάρχουν στον ορίζοντα ενδείξεις απεγκλωβισμού από τη λογική του Μνημονίου.
Μέχρι πρότινος το πολιτικό σύστημα κατάφερνε να διαχειριστεί μικρής ή μεγαλύτερης έντασης κρίσεις σε διάφορα επίπεδα, άλλοτε με μεγαλύτερη κι άλλοτε με μικρότερη επιτυχία, όπου εκ του αποτελέσματος κρίνεται ότι και μόνο η επιβίωσή του εξασφάλιζε ένα minimum επιτυχίας, μαζί βεβαίως με την διατήρηση μιας σχετικής σταθερότητας της χώρας.
Κοινός τόπος στην μετα-Μνημονιακή Ελλάδα είναι η αντίληψη πως πλέον το πολιτικό σύστημα ακολουθεί τις εξελίξεις, αδυνατεί να ανακτήσει έστω και την ελάχιστη πρωτοβουλία απέναντι στα αλλεπάλληλα κύματα των έντονων οικονομικών αναταράξεων, ενώ παράλληλα αδυνατεί να προβάλλει σε οποιονδήποτε χρονικό ορίζοντα ένα όραμα εξόδου και σταθεροποίησης. Είναι προφανές και χιλιοειπωμένο ότι εισήλθαμε σε έναν φαύλο κύκλο υφεσιακής οικονομίας με τόσο έντονα χαρακτηριστικά που θα μεταβληθεί καθοριστικά το σύνολο των κοινωνικών και οικονομικών άρα και πολιτικών σταθερών.
Το ενδιαφέρον σημείο στην καινούρια δυναμικά αρνητική εικόνα αποτελεί η συνολική αδυναμία του πολιτικού συστήματος να αντιληφθεί το βάθος και το μέγεθος όχι της κρίσης αυτής καθεαυτής αλλά το περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτή εξελίσσεται.
Ένα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από την κοσμοθεωρία του πολιτικού μας φάσματος, ένα περιβάλλον σταθερά προσανατολισμένο στους νόμους της αγοράς, τους οποίους για λόγους που σχετίζονται με την ιδιοσύσταση της ελληνικής κοινωνίας και έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερα άρθρα μας, έχουμε ενοχοποιήσει και εξοβελίσει στη σφαίρα του "κακού".
Εν ολίγοις, η ελληνική κοινωνία ζυμώθηκε έτσι ώστε να απεχθάνεται το κέρδος που προέρχεται από τους νόμους της αγοράς, ενώ εκπαιδεύθηκε να ανέχεται το κέρδος που προέρχεται από την κρατική μηχανή, ωσάν το κράτος να λειτουργεί ως ένα "ηθικό πλυντήριο" όπου το "κακό" χρήμα μετατρεπόταν σε "καλό". Για παράδειγμα, θεωρείται απολύτως ηθικό κάποιος κρατικός υπάλληλος να υπεραμοίβεται από τα χρήματα των φορολογουμένων και από τον κρατικό δανεισμό, γιατί άλλη πηγή δεν υπάρχει για το μισθό ή τις παροχές του, ή να διατηρεί τα πανάκριβα προνόμιά του ενώ θεωρείται εντελώς ανήθικο οι αγορές να μην δανείζουν τη χώρα οδηγώντας τη στην "στάση πληρωμών" επειδή ακριβώς θεωρούν ότι αυτή η δοσοληψία δεν παράγει κέρδος. Με λίγα λόγια, ενώ ο υπάλληλος στην πραγματικότητα αρνείται να "δανείσει" το κράτος με μέρος του ποσού που του καταβάλλεται - δεχόμενος να προσαρμόσει το μισθό του στην απόδωσή του- την ίδια στιγμή μια ολόκληρη κοινωνία ψέγει τον επενδυτή που κάνει το ίδιο, αρνείται δηλαδή να δανείσει τη χώρα, προσδωκόντας στο κέρδος.
Για να το θέσω πιο παραστατικά, το σύνολο του πολιτικού κόσμου διαλογίζεται και διαλέγεται με το δίλλημμα "στάση πληρωμών ή περισσότερα μέτρα" αντί να παράγει στρατηγικές κερδών μετασχηματίζοντας το ερώτημα σε περισσότερα ή πολύ περισσότερα κέρδη για την αγορά. Κι επειδή ακριβώς η συγκεκριμένη στάση επιβάλλεται από μια παρωχημένη, κρατικίστικη και ανεδαφική πλέον πολιτική ελίτ σταδιακά ο φυσικός εκπρόσωπος της κοινωνίας, το πολιτικό σύστημα, αποδυναμώνεται και εξαφανίζεται. Η κοινωνία βρίσκεται μόνη και απευθείας απέναντι στο σύμπαν των αγορών με φυσικό εκπρόσωπο την Μνημονιακή Τρόικα.
Τα βασικά διλλήμματα λοιπόν τίθενται πλέον απευθείας στην κοινωνία κι όχι στους πολιτικούς της εκπροσώπους. Η κοινωνία καλείται να παράγει και να αναδείξει λύσεις που αφενός θα την οδηγήσουν εκτός κρίσης και αφετέρου θα αποκαταστήσουν την πολιτική "τάξη των πραγμάτων".
Η κοινωνία θα κληθεί να ξεπεράσει τις πολιτικές αγκυλώσεις, να προηγηθεί των πολιτικών σχηματισμών να βρεθεί μπροστά από τις εξελίξεις.
Πρακτικά, η κοινωνία θα επιβάλλει την απόρριψη των πολιτικών πομφόλυγων περί "εργασιακής εφεδρείας" στο δημόσιο τομέα και θα ενεργοποιήσει τη ρεαλιστική οδό της αποκατάστασης της ισορροπίας μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα διαμορφώνοντας τις ίδιες εργασιακές συνθήκες. Η κοινωνία θα κληθεί να διαρρήξει τα προστατευτικά τείχη γύρω από συγκεκριμένες επαγγελματικές τάξεις απελευθερώνοντας την αγορά. Η κοινωνία θα αποκαταστήσει την αναγκαιότητα της επιχειρηματικότητας αίροντας τους περιορισμούς και τα εμπόδια στην ανάπτυξη.
Βεβαίως δεν αναφέρομαι σε κοινωνικές αντιδράσεις ή άλλες επιφανειακές διαδικασίες. Αναφέρομαι στη σταδιακή ωρίμανση του κοινωνικού ιστού, στην ενηλικίωση του συλλογικού κοινωνικού ομόθυμου γύρω από την πραγματικότητα που η τρέχουσα πολιτική αλλαζονία και κουτοπονηριά δεν θέλει ή δεν μπορεί να αποδεχθεί.
Η παγκοσμιοποίηση και η επανάσταση της διάχυσης της πληροφορίας, η ελευθερία της διακίνησης των κεφαλαίων, των ανθρώπων και των ιδεών δεν μπορεί να εμποδισθεί ούτε να οπισθοδρομήσει. Αρκετά περίμενε η Ελλάδα στο περιθώριο, ως παρίας, υποκρινόμενη ότι ο χρόνος παρέμεινε ακίνητος προς χάριν των κάθε λογής και μεγέθους προνομιούχων. Είναι καιρός η χώρα μας να κάνει τα πρώτα της βήματα και μετά να τρέξει στην παγκόσμια αρένα διεκδικώντας το μερίδιο που της ανήκει. Να γίνει συμμέτοχος μιας ευημερίας που δεν είδε ποτέ, να κεφαλαιοποιήσει το δυναμικό της και να αφήσει πίσω της μια για πάντα μικροσυμφέροντα, συντεχνειακές υφαρπαγές του πλούτου και κομματικούς ινστρούχτουρες. Είναι καιρός να θάψει όσο πιο βαθειά γίνεται αποκυήματα νοσηρής πολιτικής φαντασίας που δυστυχώς έγιναν ζωντανοί εφιάλτες για το πολύπαθο σώμα της ελληνικής οικονομίας όπως "μονιμότητα", "επιδοματική πολιτική", "κλειστό επάγγελμα","αγροτική επιδότηση", "κρατική παρέμβαση", "ΔΕΚΟ". Είναι καιρός να ανακαλύψει καινούριες λέξεις όπως "νεανική επιχειρηματικότητα", "κέρδος", "ευημερία", "ανάπτυξη", "οικονομική ελευθερία". Και τότε η κοινωνία μπορεί να είναι σίγουρη ότι θα συγκροτηθούν εκείνες οι δικλείδες ασφαλείας που δεν θα επιτρέπουν ούτε τη διαφθορά ούτε την αδιαφάνεια, γιατί ένα καινούριο πολιτικό προσωπικό θα έχει αναδειχθεί. Μακρυά από οικογενειοκρατία, ίντριγκα και καμαρίλα. Όχι βεβαίως γιατί ξαφνικά θα μετατραπούμε σε μια κοινωνία αγγέλων. Αλλά γιατί όπου λειτουργεί η ελεύθερη οικονομία η ίδια η κοινωνία δεν έχει ανάγκη κανέναν κομματικό παραγοντίσκο να της χαϊδεύει τ' αυτιά και να της κουνά μπροστά στα πεινασμένα της μάτια το πενιχρό επίδομα, την απαραίτητη πολιτική γνωριμία, ή την πολυπόθητη κακοπληρωμένη θέση στο δημόσιο.
Προς τι το "κήρυγμα" περί ελεύθερης οικονομίας; Διότι δεν πρόλαβε να στεγνώσει το πληκτρολόγιο από την παρέμβαση της Νέας Δημοκρατίας σχετικά με την απαράδεκτα κρατικίστικη "εργασιακή εφεδρεία" που θα ζήλευε και ο Λένιν και ο ΥΠΟΙΚ κ. Βενιζέλος προσέτρεξε να εγγυηθεί την μισθοδοσία των ιερέων-δημοσίων υπαλλήλων, πάντοτε εις βάρος του φορολογούμενου πολίτη. Πάντοτε με τα "λεφτά των άλλων". Ευτυχώς, οι νόμοι της αγοράς δεν επιδέχονται τροπολογιών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου