29 Ιουλ 2011

Δεν Είμαστε Όλοι Ίδιοι!

Όχι! Δεν είμαστε. Κι αν μέχρι πρόσφατα η οικονομική ομερτά της ελληνικής κοινωνίας αποτελούσε ένα ακόμη περιουσιακό στοιχείο των ολίγων, μια υπεραξία στη διάθεση εκείνων που ωφελούντο από την σιωπή και την αδράνεια απέναντι σε κατεστημένα συμφέροντα και κερδοφόρες στρεβλώσεις, δυστυχώς γι' αυτούς η σφοδρότητα της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε και η ακόμη μεγαλύτερη εκείνης που αναμένεται, γκρεμίζει μέρα με τη μέρα τα κάστρα της προστατευόμενης σπέκουλας.


Θα προσπαθήσω να περιγράψω τις δυο όχθες που μας χωρίζουν. Και θα ξεκαθαρίσω ότι η άνιση κατανομή υπέρ εκείνων που λυσσαλέα αγωνίζονται να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους είναι ορατή, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θα παραμείνει έτσι και στο μέλλον αφού καθημερινά η δυναμική των εξελίξεων θα μεταβάλλει αυτήν την εικόνα.


Ναι λοιπόν, οι "άλλοι" είναι περισσότεροι. Έχουν στη διάθεσή τους το σύνολο των κομματικών φορέων ακόμη κι εκείνων που φορούν το μανδύα του φιλελευθερισμού, τρομάρα τους! Ισχυρά ερείσματα στα ΜΜΕ. Συνδικαλιστικές ηγεσίες έτοιμες να τιμωρήσουν παραδειγματικά όσους εκφράζουν αντίθετες απόψεις. Τη δυνατότητα να ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους και να απειλούν τη δημόσια ασφάλεια, την τάξη, την οικονομική λειτουργία, την ηρεμία και την ατομική ελευθερία, απεργώντας, σπάζοντας, καταστρέφοντας, κλείνοντας δρόμους, ανοίγοντας διόδια, διώχνοντας τουρίστες, κατεβάζοντας διακόπτες.


Οι "υπόλοιποι" είμαστε αδύναμοι. Σιωπηλοί. Υφιστάμεθα την ταλαιπωρία, τη βία, την κατακραυγή, την απεργία, την αλλαζονία της υπεροχής των "άλλων". Σκύβουμε το κεφάλι - κι όχι μόνο για να μη φάμε καμιά αδέσποτη - υποκύπτοντας στην εξουσία όλων όσων τόσα χρόνια ζούσαν εις βάρος μας. Προτιμούμε να ασχοληθούμε με τις δουλειές μας, να κάνουμε πραγματικότητα τα όνειρά μας, να παράγουμε κι όχι να καταστρέφουμε θέτοντας στην κοινωνία εκβιαστικά διλήμματα.


Ποιοι είναι όμως οι "άλλοι";


Συνήθως, έχουμε την αίσθηση ότι πρόκειται για κομματικά στελέχη ή πολιτικούς ταγούς που νέμονται την εξουσία και τα οφέλη με τα οποία αυτή συνοδεύεται. Πιστεύουμε ότι αφορά εκείνους τους λίγους που έχουν πρόσβαση σε κρατικά "ταμεία". Όμως όχι. Αφορά σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Σε μια μεγάλη μερίδα που γιγαντώθηκε όχι μόνο από τον ανήθικο εναγκαλισμό της με το κομματικό κατεστημένο. Γιγαντώθηκε κυρίως εξαιτίας της αδιαφορίας των υπολοίπων. Της αδράνειας των διαφωνούντων με το ανήθικο, το αντιπαραγωγικό, το κοινωνικά και οικονομικά παράλογο και άδικο.


Έτσι, έφθασαν στο σημείο να αποτελούν την κυρίαρχη τάση. Να επιδιώκουν και να επιβάλλουν τις θέσεις τους και την προώθηση των συμφερόντων τους παντού. Πονηρά δρώντες συνέδεσαν τα δικά τους συμφέροντα με εκλογικούς μηχανισμούς κι έφτιαξαν ένα αμάγαλμα ώστε να μην μπορεί κανείς να ξεχωρίσει εύκολα το ηθικό από το ανήθικο, το σωστό από το λάθος. Και μετά έφτιαξαν και τείχη. Τείχη δυνατά, τέτοια που δεν μπορεί εύκολα να τα διατρήσει η κοινή λογική. Συνομωσιολογικά, κλαψιάρικα, δήθεν κοινωνικά, δήθεν ότι προστάτευαν τον πολίτη ενώ στην πραγματικότητα προστατεύουν τα δικά τους συμφέροντα. Και μετά εφτιαξαν και "στόχους". Πολιτικούς, κοινωνικούς. "Να!", λένε με φωνή στεντόρεια ώστε καμία άλλη φωνή να μην μπορεί να ακουστεί. "Αυτοί τα φάγανε!". Για να κοιτάς εσύ εκεί που δείχνει το δάχτυλο και να θυμώνεις. Όμως ο σκοπός ήταν να μην κοιτάξεις εκείνον που σου φώναζε. Γιατί εκείνος ήταν ο πραγματικός υπαίτιος. Και τώρα, σήμερα, σκαρφίζονται κι άλλες μεθόδους για να περιχαρακώσουν τα πρόνομιά τους. Επιστρατεύουν μύθους καταστρεπτικούς και σκιάχτρα τρομαχτικά.. Τα ονομάζουν "επχαθές χρέος", "αγανακτισμένους" κι ό,τι άλλο. Ας ονομάσουμε λοιπόν εκείνους που κρύβονται πίσω από τα μέχρι πρότινος πανίσχυρα τείχη της κομματικής/συνδικαλιστικής προστασίας:




  • Εκατοντάδες χιλιάδες οι δημόσιοι υπάλληλοι. Πάνω από εφτακόσιες χιλιάδες, σε μια απογραφή που έκαναν οι ίδιοι. Σε μια χώρα που δημογραφικά συρρικνώνεται αυτοί πολλαπλασιάζονται. Μόνιμοι, ανεξάρτητα αν χρειάζονται κι αν παράγουν. Με μισθό ανέγγιχτο που δε ρυθμίζεται με βάση πόσα μπορεί να πληρώσει ο φορολογούμενος αλλά με βάση όσα τους υποσχέθηκαν πολιτικοί και πολιτικάντιδες "με τα λεφτά των άλλων". Με χίλιες δυο ανούσιες δικαιολογίες. "Θα μας εξοντώσει το κομματικό κράτος γι' αυτό είμαστε μόνιμοι", σου λένε. Κι ας έχουν συνδικαλιστικά όργανα πανίσχυρα που όχι απόλυση δε χαμπαριάζουν ούτε κόκκο σκόνης πάνω στο σωρό των προνομίων τους. "Η μείωση των δικών μας μισθών θα παγώσει κι άλλο την αγορά". Μπαρούφες. Η μείωση των μισθών τους θα αλαφρώσει τη φορολογία και θα απελευθερώσει κεφάλαια στην αγορά.



  • Μέσα σ' όλα τα προνόμιά των δημοσίων υπαλλήλων, οι ειδικές τους κατηγορίες. Μέσα στη μέθη των προνομίων, προσπορίζονταν προνόμια πάνω στα προνόμια. Επιδόματα στους υπαλλήλους του ΥΠΟΙΚ για να κάνουν ανεξάρτητα τη δουλειά τους! Μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται πλέον! Τρεις μήνες διακοπές οι εκπαιδευτικοί γιατί έτσι γίνεται στην Ευρώπη σου λένε! Αμ δε που γίνεται έτσι στην Ευρώπη! Μόνο σε κάτι φυλές στην Νότιο Βαλκανική! Τείχη ψεμμάτων και αποπροσανατολιστικών συγκρίσεων και στον πάτο του βαρελιού ο μισθός να καταβάλλεται για εργασία που δεν παρέχεται!



  • Κλειστά επαγγέλματα με την εγγύηση του κράτους. Περιουσίες που συγκροτήθηκαν πάνω στην άυλη αξία αδειών που εξαρτώνται από ένα νόμο σ' ένα συρτάρι, προϊόν πιέσεων και συναλλαγών. Ιδιοκτήτες ταξί που δεν οδηγούν ταξί (!) αλλά απλώς επένδυσαν σε ένα χαρτί, όχι για να βγάλουν μεροκάματο αλλά για να κερδίσουν σε υπεραξία. Κερδοσκόποι από τους πιο σκληρούς και μάλιστα σε μια αγορά αφορολόγητη και αδιαφανή. Κι ένα σωρό άλλα κάστρα. Φαρμακοποιοί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, γιατροί κι εγώ δεν ξέρω ποια άλλα επαγγέλματα. Δεν μπορείς σου λένε να ανοίξεις φαρμακείο απένανται σε άλλο φαρμακείο κι ας είσαι απόφοιτος της φαρμακευτικής ογδόντα πανεπιστημίων. Γιατί; Κι άλλο ανέκδοτο:"Για να προστατευθεί η δημόσια υγεία!". Δεν μπορείς σου λέει αν είσαι δικηγόρος στην Αθήνα να ασκήσεις το επάγγελμά σου στη Θεσσαλονίκη. Γιατί; Άγνωστον! Δικαιολογίες πολλές. Όλα συγκλίνουν στον πηρύνα του θέματος: μην ενοχλείτε τα μικρά ή μεγάλα συμφέροντά μας για να μην σας ενοχλήσουμε. Για να μη μείνετε χωρίς ταξί, φαρμακεία, γιατρούς κι ό,τι άλλο. Εν τω μεταξύ, αυτοί οι κοινωνικοί εκβιαστές - οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι είτε ελεύθεροι επαγγελματίες είτε εργοδότες, δεν είναι εργαζόμενοι μισθωτοί - καμώνονται ότι υπερασπίζονται τον καταναλωτή(!) που τόσα χρόνια κατέκλεβαν με προκαθορισμένες τιμές, πάντα θυμίζω σε συνεννόηση με το κράτος, με προκαθορισμένες κοινές αμοιβές και βεβαίως χωρίς να παρέχουν με τους καλύτερους όρους τις υπηρεσίες τους. "Ω!" ξαναλένε υποκριτικά "αυτοί οι συνάδελφοι είναι μειοψηφία". Όχι. Δεν είναι. Πλειοψηφία είναι και το γνωρίζουμε όλοι.



  • ΔΕΚΟ.Εδώ γίνεται το μεγάλο πάρτυ σύγκλισης κομματικών και μη συμφερόντων. Γι' αυτό και πάρα πολλοί ταυτίζουν εντέχνως τις ΔΕΚΟ με αυτή ακόμη την Πατρίδα. "Ξεπουλιέται η Ελλάδα" ουρλιάζουν οι θιγόμενοι. Μα όταν έπαιρναν τα ακριβά τους προνόμια είτε υπό μορφήν πρόωρων (πολύ πρόωρων όμως!) συντάξεων είτε άλλων παροχών εις βάρος του κρατικού προϋπολογισμού και κατά συνέπεια εις βάρος του χρέους της χώρας δεν ξεπουλιόταν η Ελλάδα; Και τι δεν ακούγεται ως δικαιολογία. Θα έρθουν οι ξένοι - μπορεί και οι Τούρκοι!- να μας αγοράσουν τη ΔΕΗ(!), θα ανέβουν οι τιμές, οι ιδιώτες θα βάλουν εργαζόμενους Πακιστανούς, Ινδούς, Εσκιμώους. Ανοησίες, χιλιοειπωμένα ψέμματα και δυστυχώς όποια επιχειρηματολογία και να αναπτύξει κανείς απλώς διαπιστώνει ότι ο συνομιλητής του δεν ενδιαφέρεται να πεισθεί. Ενδιαφέρεται να μην χάσει τα προνόμιά του. Τόσο απλά και τόσο ανατριχιαστικά ωμά. Εδώ βέβαια, όπως είπαμε, στο θέμα της πώλησης των ΔΕΚΟ εμπλέκονται και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και περιφερόμενα ψευτο-στελέχη που γεμίζουν τα διοικητικά συμβούλια κι ένα σωρό μικροί και μεγάλοι παρατρεχάμενοι που είχαν το "κάτι τις" τους από την όλη ιστορία. Τέλος οι ΔΕΚΟ όμως, τέλος κι αυτά.



  • Ένα σωρό άλλοι προνομιούχοι - πάντοτε με τα λεφτά των άλλων - που δεν κατατάσσονται σε μια κατηγορία αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο νέμονται συνειδητά ή ασυνείδητα τον κρατικό κορβανά ή τον κοινό μας πλούτο. Συνταξιούχοι που η σύνταξή τους δεν ανταποκρίνεται στις κρατήσεις τους αλλά απλώς αποτελεί "ανταμοιβή" συνδικαλιστικής πίεσης. "Τι με νοιάζει εμένα" σου λένε. "Εγώ πλήρωσα κρατήσεις". Ναι, αλλά πόσες και πότε; Και τελικά πόσα και για πόσο χρόνο θα εισπράτεις εις βάρος των υπολοίπων; Είναι αυτονόητο ότι δεν αναφερόμαστε σε ΑΜΕΑ ή σε ανίκανους προς εργασία. Αλλά σε 45ρηδες πρόωρα συνταξιοδοτούμενους, καθ' όλα νόμιμα και καθ΄όλα παράλογα. Αυθαιρετούχοι, που θα "τακτοποιηθούν" σε άλλο ένα κρεσέντο συνδιαλλαγής, νεμόμενοι το φυσικό πλούτο με το ανεκδοτολογικό "Να γκρεμίσουν πρώτα τις βίλες", επιχειρηματίες που κατέλαβαν τις τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές συχνότητες και σήμερα έχουν αναδειχθεί σε κήνσορες του δημόσιου βίου με το αζημείωτο και ο κατάλογος μπορεί να φθάσει μέχρι τα φεγγάρια του Κρόνου.Ακόμη και γνωστοί αθλητικοί σύλλογοι συγκαταλέγονται στη "γενική κατηγορία" των προνομιούχων που τακτοποιούσαν φορολογικές ή ασφαλιστικές τους οφειλές λόγω της δημοφιλίας τους, πάντοτε με την υποστήριξη πονηρών πολιτικάντιδων.



  • Και φτάσαμε στο επίμαχο σημείο: πόσο ευθύνεται το πολιτικό σύστημα για την κατάσταση που δημιουργήθηκε; Είναι πολύ εύκολο να καταφύγει κανείς σε ακραία απλές λύσεις και να απαντήσει με διάφορα ανεδαφικά και λαϊκίστικα ή και υποκρίπτοντα δόλο φληναφήματα που είναι της μόδας. Όπως ότι οι πολιτικοί φταίνε για όλα, ή ότι αυτοί τα φάγανε ή τέλος πάντων μαζί τα φάγαμε ή κάποια παραλλαγή. Θα σε σοκάρω αλλά απλά είναι η άποψή μου. Όπως το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας πλιατσικολόγησε εις βάρος της μειοψηφίας, έτσι και το μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού πλιατσικολόγησε εις βάρος - υπό την έννοια ότι τους "πήρε όλους η μπάλλα" - των ολίγων πολιτικών που δεν το έκαναν. Έτσι, και η ελληνική κοινωνία θεώρησε ότι αυτή είναι η "κανονική" κατάσταση - ότι δηλαδή τα κεκτημένα είναι δεδομένα - έτσι και οι πολιτικοί θεώρησαν ότι αυτή είναι η "κανονική" κατάσταση και μπορούν να μοιράζουν και να μοιράζονται φανερά ή αφανή προνόμια, να συναλλάσονται και σε κάποιες περιπτώσεις να κάνουν και το "κλασσικό" δωράκι στον εαυτό τους. κι αυτά είναι δεδομένα. Δεν τα "φάγαμε μαζί" λοιπόν. "Μας τα φάγατε, μαζί" είναι η σωστή έκφραση. Γιατί δεν είμαστε όλοι το ίδιο!



Από ποιούς όμως τα "έφαγαν" πολίτες και πολιτικοί;


Από όλους έμας τους υπόλοιπους. Ναι, είμαστε μειοψηφία. Μικρή ή μεγάλη δεν το ξέρω. Αλλά σίγουρα μειοψηφία.


Όλοι εμείς λοιπόν οι υπόλοιποι που - όπως είπαμε - σιωπηλά, ακούραστα, πληρώσαμε τους φόρους, δεν στηριχτήκαμε σε προνόμια αλλά στη δουλειά και στην έμπνευση και στην ικανότητα, δεν πιστέψαμε στην απεργία, στη βία, στον κοινωνικό εκβιασμό, είμαστε η μειοψηφία. Δεν πιστέψαμε σε αόρατους εχθρούς που μας κατασκεύασαν, σε "αόρατα συμφέροντα", σε ιδεοληψίες, σε οικονομικά κατασκευάσματα αποτυχημένα εκ γενετής. Είμαστε εμείς που επωμιζόμαστε κάθε φορά το κόστος των κατεβασμένων διακοπτών, των καταλήψεων, των "αγανακτισμένων", των "πικραμένων", των "θιγμένων", των "γνωστών-αγνώστων" που αντί να αναζητήσουν το δικό τους δρόμο προτιμούν να κλείσουν το δρόμο των άλλων. Και δεν καθαρίζουν ούτε το σκουπιδαριό τους στο διάβα τους. Τόση "αγανάκτιση"!


Όλοι εμείς που κλείσαμε και κλείνουμε τα αυτιά μας στα καλέσματα των σειρήνων που φωνάζουν να διατηρηθούν τα προνόμια ακόμη κι αν η χώρα οδηγηθεί σε καταστρεπτικές "λύσεις" εκτός Ευρώπης κι εκτός Ευρωζώνης. Που κλείνουμε τα μάτια στην ανικανότητα και στα ψέμματα της πολιτικής σκηνής που άλλοτε μας κοροϊδεύει με το "λεφτά υπάρχουν" κι άλλοτε μας παραπλανά με την υπόσχεση ότι έχει λύσεις που θα εξαφανίσουν το έλλειμμα σε δύο χρόνια.


Όλοι εμείς που πιστεύουμε στην πραγματική πρόοδο και δεν δεσμευόμαστε από τους μύθους και τα ταμπού της ελληνικής μιζέριας και δε φοβόμαστε να μιλήσουμε ελεύθερα, γνωρίζοντας ότι έχουμε απέναντί μας τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας: που λέμε ναι στις πλήρη απελευθέρωση όλων των επαγγελμάτων, στην πλήρη άρση της μονιμότητας και του ιδιόρυθμου "μισθοστασίου" του δημόσιου τομέα, στην πλήρη πώληση των ΔΕΚΟ, στην πλήρη απελευθέρωση από τα κρατικά δεσμά όλης της αγοράς. Που δεν υποκρινόμαστε ότι στηρίζουμε την -ανύπαρκτη - δωρεάν Παιδεία και Υγεία, στηρίζοντας ουσιαστικά μόνο τα συμφέροντα των μόνιμων αργόμισθων υπαλλήλων, αλλά στηρίζουμε την ειλικρινή κοστολόγιση όλων των υπηρεσιών του κράτους ως ισότιμου ανταγωνιστή των ιδιωτών. Που αναγνωρίζουμε ότι τη διαφθορά και το "φακελλάκι" και το φροντηστήριο τα εξέθρεψαν οι στρεβλώσεις του δημόσιου τομέα, στο όνομα των προνομιούχων υπαλλήλων/ψηφοφόρων και ως τέτοια θα εξαλειφθούν μόνο αν το κράτος λειτουργήσει με όρους ελεύθερης αγοράς.


Όλοι εμείς που προσδοκούμε και επικροτούμε το κέρδος και την επιχειρηματικότητα και δεν εξαρτηθήκαμε από τις κρατικές "εργολαβίες" και μπορούμε να επιβιώσουμε και να προκόψουμε, να προσαρμοστούμε και να προοδεύσουμε. Που θεωρούμε ότι η χώρα μας δεν ανήκει στον τρίτο, στον τέταρτο ή στο νιοστό κόσμο αλλά συγκαταλέγεται ή πρέπει να συγκαταλέγεται μεταξύ των προοδευμένων και σύγχρονων κρατών της Ευρώπης.


Όλοι εμείς που αρνούμαστε να συναλλαχθούμε με κομματικές νομενκλατούρες, να βάψουμε τον κόσμο πράσινο, μπλε, κόκκινο και να τον κρίνουμε με αυτό το σαχλό κριτήριο. Που πιστεύουμε στη Δημοκρατία και στο ρόλο των κομμάτων αλλά μας αφήνει αδιάφορους η κομματική συναλλαγή. Που δεν βλέπουμε τα κόμματα ως μοχλό πίεσης, ως μέσο διευκόλυνσης των επιδιώξεών μας ή ως οχήματα ανάδειξής μας. Που εν τέλει δεν έχουμε κομματικό όφελος ή επιδιώξεις και ποτέ δεν μπήκαμε στον πειρασμό να κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά τις θέσεις μας.


Όλοι εμείς δηλαδή, που μεμονωμένοι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, ασυσπείρωτοι που θα έλεγαν και οι μυημένοι στα κομματικά τερτίπια, θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε. Να αποτελούμε τη σιωπηλή, παραγωγική, αξιόπιστη μερίδα αυτής της κοινωνίας, που πάνω μας θα πατήσουν - εκ του ασφαλούς - οι υπόλοιποι για να παίξουν τα δικά τους συμφεροντολογικά παίγνια.


Αλλά η κρίση για εμάς έγινε η αφορμή να πέσουν οι μάσκες. Να πάρουν θέση και να αποκαλυφθούν οι πάντες. Και στο άμεσο μέλλον αυτό θα γίνει ακόμα πιο έντονο. Ακόμα πιο φορτικό. Να πάψουν πια οι κάθε λογής μικρο-μέτοχοι της διαφθοράς, της υποκρισίας και των προνομίων να κρύβονται πίσω από γελοίες δικαιολογίες και να σταθούν μπροστά στην κοινωνία παραδεχόμενοι ότι "Ναι! Θα κάνω ό,τι μπορώ εις βάρος των υπολοίπων ώστε να προστατευθούν τα προνόμιά μου!". Το βλέπουμε στα ταξί και σιγά-σιγά η κάθε κοινωνική ομάδα που θα καλείται να καταθέσει τα λάφυρα που σώρευε από το δικό μας κόπο, θα αποκαλύπτεται να παίξει τη δική της παράσταση στο θέατρο των δρόμων. Έργο επώδυνο. Αλλά εξόχως διδακτικό. Αφήστε πια τις δικαιολογίες και τα φτηνά εφευρήματά σας. Πείτε τουλάχιστον την αλήθεια. Δεν σας νοιάζει τι ακριβώς γίνεται στην Ευρώπη με τα επαγγέλματα, τους υπαλλήλους, τους πολιτικούς και τόσα άλλα. Σας ενδιαφέρει μια κοπτοραπτική προνομίων που ο τελικός ισολογισμός να βγαίνει πάλι υπέρ σας και εις βάρος όλων των υπολοίπων!



Υ.Γ. Δεν τον ξέρω τον Ραγκούση. Ούτε με ενδιαφέρει η πολιτική του εξέλιξη και ποσώς με απασχολεί η πολιτική στόχευση των επιλογών του. Για τους δικούς του λόγους επαγγέλεται πλήρη και πραγματική απελευθέρωση των αδειών ταξί. Λοιπή Κυβέρνηση, κόμματα, ιδιοκτήτες ταξί και ένα μέρος της κοινωνίας αντιδρούν ωθώντας τα πράγματα στην αντίθετη κατεύθυνση. Δεν ξέρω επίσης την κατάληξη του θέματος. Ούτε με αφορά άμεσα. Αλλά μην έρθεις μετά, στην περίπτωση που δεν απελευθερωθεί το επάγγελμα, και μου πεις ότι φταίνε οι πολιτικοί που δεν πάει η οικονομία και η κοινωνία μπροστά γιατί όπως αντιλαμβάνεσε θα γελάνε μαζί σου - για άλλη μια φορά! - και οι ρέγγες.


Δεν υπάρχουν σχόλια: