Νησιά και άλλα. Ας τα Συζητήσουμε Όλα.

Πως αντιλαμβανόμαστε τη χώρα, είτε ως ολότητα είτε στα επί μέρους ζητήματα, τα προηγούμενα χρόνια της τεχνητής ευμάρειας;

Μα όπως ακριβώς μας υπέβαλλαν οι οικονομικές "φούσκες" που δημιουργήσαμε, βασιζόμενοι στον άκριτο υπερδανεισμό ο οποίος με τη σειρά του βασίστηκε στην ψευδαίσθηση πως ανήκουμε ως οικονομία στην Ευρώπη. Δηλαδή, δανειζόμασταν με επιτόκια Γερμανίας (να γιατί το ευρωομόλογο ή η νομισματική χαλάρωση δεν έχει να κάνει με το ελληνικό πρόβλημα) για να ζήσουμε με όρους Ελλάδας. Απλά, λειτουργούσαμε εμείς οι αδύναμοι με τις "πλάτες" των ισχυρών.

Ο τρόπος που αντιλαμβανόμασταν την εξέλιξη της Ελλάδας ήταν γραμμικά ανοδικός και άκαμπτος. Μόνιμα η  χώρα διατηρούσε εκτός δημόσιας συζήτησης μια σειρά ζητημάτων, θεωρούμενα ως απαράβατες σταθερές, ως παραμέτρους αυτής της πορείας που είχαμε σχηματίσει και προεξοφλήσει για το μέλλον της χώρας:

-Ναι, δεν ήταν υπό συζήτηση οι αμοιβές και η υπηρεσιακή κατάσταση των εργαζομένων στο Δημόσιο, κάτω από οποιεσδήποτε μεταβολές. Η μηχανοργάνωση, οι εξελίξεις στην ιατρική, στα φάρμακα, στη γνώση άφηναν παγερά αδιάφορους κοινωνία και πολιτικούς. Τι κι αν άλλοι λαοί προσαρμόστηκαν, επανασχεδίασαν, αντικατέστησαν, εμείς παραμείναμε προσηλωμένοι σταθερά σε πρότυπα δεκαετίας '50. Χαρτί και καλαμάρι...

-Ναι, ήταν απολύτως εκτός πραγματικότητας όποιος ψέλλιζε κάτι για ανάγκη επανεξέτασης του ασφαλιστικού, των κλειστών επαγγελμάτων, των προνομίων και γενικώς κάθε κατάστασης που θα μετέβαλλε τις σταθερές παραμέτρους του συστήματος.

Μια γενική αποτίμηση, θα μπορούσε να αναπαρασταθεί με την εικόνα της γενικότερης αποδοχής από την κοινωνία της εν λόγω κατάστασης: Αν ήσουν "τυχερός" και εντασσόσουν σε μια από τις προνομιούχες κατηγορίες -Δημόσιος Υπάλληλος, προνομιούχος επαγγελματίας, κομματικό ή συνδικαλιστικό στέλεχος - τότε η υπόλοιπη κοινωνία καρτερικά αποδεχόταν την τύχη σου και δε σε ενοχλούσε. Ναι, ουδείς αμφισβητούσε την κατάσταση.

Από την άλλη, αν ήσουν "άτυχος" από οποιαδήποτε άποψη, τότε και πάλι η υπόλοιπη κοινωνία δεν έκανε τίποτα για σένα. Δεν κατόρθωνες να διοριστείς; Ποιος νοιάστηκε! Δεν κατόρθωνες να πάρεις μια άδεια ταξί ή φαρμακείου; Ας πρόσεχες να έχεις καλύτερες "άκρες"!

Κι αν κάποτε προσέφευγε κανείς σε Ευρωπαϊκά Όργανα ώστε να διεκδικήσει το αυτονόητο, τότε το κράτος και μέρος της κοινωνίας τον αντιμετώπιζε ως περίπου "προδότη" αυτής της σαχλαμάρας που ονομαζόταν "κοινωνικό συμβόλαιο".

Είναι αξιοσημείωτο, για να κάνουμε και τη σχετική σύνδεση, ότι
οι "βολεμένοι" του συστήματος - με οποιοδήποτε τρόπο - συνήθιζαν να ταυτίζουν και το κάνουν και σήμερα, το "βόλεμα" με την πατρίδα! Προφανείς οι λόγοι: αμφισβητείς το "βόλεμα"; Τότε αμφισβητείς και την πατρίδα!

Βεβαίως, λόγω αυτής της τεχνητής ταύτισης, διεπράχθησαν μερικά από τα πιο σημαντικά οικονομικά "κακουργήματα" τις συνέπειες των οποίων βιώνουμε σήμερα.

Μέσα λοιπόν σε αυτή την "ωραία ατμόσφαιρα" ήρθε η Τρόικα να αμφισβητήσει τα πάντα!

Και έρχεται από "σπόντα" -πιθανώς μέσα στο πάρε-δώσε ιδεών που ανταλλάσσονται μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών "σωτήρων" - να αμφισβητηθεί και το κοινωνικό και οικονομικό καθεστώς των ελληνικών μικρών νησιών.


Υπό άλλες συνθήκες, προφανώς αυτή η συζήτηση θα προσέκρουε πάνω στους "βράχους ηθικής" και στους Ηρακλειδείς του συστήματος.

"Δεν επιτρέπεται να συζητάμε τέτοια πράγματα!"

Κι όμως! Η παρουσία της Τρόικας το επιτρέπει!
Μέσα στη γενικότερη αμφισβήτηση όλων εκείνων των πάλαι ποτέ "σταθερών" της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής μας ζωής, έρχεται και αυτή η συζήτηση, έρχεται και αυτό το ζήτημα στο μικροσκόπιο της δημόσιας σφαίρας.

Τι λέμε λοιπόν στους ανθρώπους που ζουν στα νησάκια;
Πως η χώρα κάνει "ότι μπορεί" για αυτούς - προφανώς μακαρίζουμε εαυτούς που δεν είμαστε στη θέση τους!- βεβαίως τους λέμε ότι δεν πρέπει να τα εγκαταλείψουν διότι, ανερυθρίαστα, τους διαμηνύουμε ότι τους χρειαζόμαστε, λέει, για να αποδείξουμε ότι έχουμε ΑΟΖ!

Μια γεωπολιτική έννοια, την οποία ούτε ρωτάμε αν μπορούμε να υπερασπιστούμε επαρκώς, καθώς οι αμυντικοί μας προϋπολογισμοί συρρικνώνονται, και επίσης ανερυθρίαστα τη διασυνδέουμε με υποτιθέμενο ορυκτό πλούτο.

Δεν γνωρίζω αν όλα αυτά είναι πραγματικότητα, δηλαδή αν πράγματι καθόμαστε πάνω σε μια δεύτερη Σαουδική Αραβία, ούτε αν πράγματι το Διεθνές Δίκαιο λειτουργεί με τον τρόπο που κάποιοι φαντάζονται:"Κύριε Πρόεδρε αυτές οι πέντε κατσίκες και τα δυο γεροντάκια καταδεικνύουν περίτρανα την πλούσια οικονομική ζωή της βραχονησίδας μας!"


Ως σχολιαστής ρωτώ:
Ποιος παράγοντας είναι ηθικά ορθότερος;
Εκείνος που προτείνει να προσφερθούν κίνητρα στους ανθρώπους να μετακινηθούν προκειμένου να μειωθεί το κόστος διαχείρισης ή εκείνος που τους αφήνει στην τύχη τους προκειμένου να προσποριστεί το όποιο κέρδος;

Εκείνος που ξεκινά μια συζήτηση - ανεξάρτητα που θα καταλήξει - ή εκείνος που την αποσιωπά γνωρίζοντας ότι μια σειρά συμφερόντων, ναυτιλιακών, τουριστικών κλπ, επιμένει στη στρεβλή διαχείριση προκειμένου να κερδίσει;


Είμαστε σε μια εποχή που -δυστυχώς!- δεν έχουμε την πολυτέλεια να συζητάμε σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής ηρεμίας, αλλά -ευτυχώς! -είμαστε σε μια εποχή που εξ' ανάγκης είμαστε υποχρεωμένοι να τα συζητάμε όλα!

Για να επιστρέψουμε στην αρχή: η διάκριση μεταξύ "τυχερών" και "άτυχων" τείνει να εξαλειφθεί. Η κοινωνία είναι υποχρεωμένη να πάρει θέση σε μια νέα συνολική συζήτηση επί παντός ζητήματος και οι όποιοι "προστάτες" είναι πια αδύναμοι να επιβάλλουν τη σιωπή!